رئیس موسسه پژوهشی علوم و صنایع غذایی خبر داد: ظروف یکبار مصرف کاملا زیست تخریب پذیر برای نخستین بار در کشور و با استفاده از پلیمرهای زیستی با همکاری بخش خصوصی ساخته شد.
به گزارش روابط عمومی موسسه پژوهشی علوم و صنایع غذایی، «دکتر قدیر رجب زاده» با اعلام این خبر گفت: در این طرح پژوهشی با هدف کاهش مضرات ظروف یکبار مصرف موجود در بازار، شامل ظروف پلاستیکی با منشاء نفتی و گیاهی و ارتقای سلامت جامعه، نسبت به ساخت ظروف کاملا زیست تخریب پذیر اقدام شده است.
وی با بیان اینکه سبک زندگی امروزی موجب رواج استفاده از ظروف یک بار مصرف به عنوان رایجترین آلاینده های محیطزیست شده است، افزود: در کشور ما در حال حاضر برای نگهداری و بستهبندی برخی مایعات و مواد غذایی داغ مانند چای، نوشیدنیهای داغ، سوپها و نیز برخی مواد منجمد مانند بستنی از ظروف یکبار مصرف پلیاستایرنی و البته اخیرا ظروف پلیپروپیلنی و نیز ظروف به اصطلاح گیاهی بر پایه نشاسته استفاده میشود که متاسفانه پلیمرهای یادشده یا زیستتخریب پذیر نبوده و یا به طور جزئی زیستتخریبپذیر میباشند.
وی ادامه داد: به دلیل قیمت مناسبتر، بیشتر از ظروف یکبار مصرف پلیاستایرنی استفاده میشود که این ظروف به هنگام تماس با مایعات و مواد غذایی داغ (با دمای بیش از 70 درجه سانتیگراد) و یا مواد غذایی منجمد، به تدریج مونومر استایرن به درون مواد غذایی آزاد میکنند که منشا بروز انواع سرطان ها بوده و به طور قابل توجهی باعث افزایش هزینه های درمان در سطح جامعه می گردد.
رجب زاده با تاکید بر اینکه ظروف یکبار مصرف موجود در بازار نتوانسته اند از آلوده سازی محیط زیست و بروز بیماریها پیشگیری کنند بیان کرد: طرح پژوهشی–کاربردی تهیه کامپوزیتهای پلیمری زیست تخریبپذیر برای ساخت ظروف یکبار مصرف و بستهبندی مواد غذایی به منظور رفع این مشکل در موسسه پژوهشی علوم و صنایع غذایی اجرا شده است.
ظروف یکبار مصرف فعلی به طور کامل در طبیعت تجزیه نمی‌شوند
«دکتر محمد رضا عبدالهی مقدم»، مجری این طرح پژوهشی نیز گفت: در این طرح، ابتدا گرانولهای کامپوزیتی پلیمری صددرصد زیستتخریبپذیر و قابل کمپوست شدن از ترکیب بیوپلیمرهای سنتزی با پلیمرهای طبیعی مثل نشاسته و مواد لیگنوسلولزی تهیه شده و سپس با استفاده از گرانولهای تولیدی، انواع ظروف یکبار مصرف بستهبندی مواد غذایی ساخته شدند.
عضو هیأت علمی گروه پژوهشی شیمی موسسه پژوهشی علوم و صنایع غذایی ادامه داد: ظروف پلاستیکی متداول با ورود به زمینهای کشاورزی و پخش شدن در سطح این زمینها، با طول عمر زیاد خود که گاهی به چند صد سال می رسد، علاوه بر کاهش نفوذ پذیری سطح خاک، باعث آلودگی خاک و کاهش حاصل خیزی زمینهای کشاورزی می‌شوند که یکی از نتایج آن از بین رفتن پوشش گیاهی و فرسایش خاک و بیابان‌زایی می باشد.
وی با بیان اینکه این آلودگی‌های ریزپلاستیکی همچنین با ورود به محصولات کشاورزی و چرخه غذایی انسان می‌توانند باعث تغییرات ژنتیکی و کاهش سطح ایمنی بدن در مقابل بیماریها شوند افزود: در پژوهش‌های مختلفی ثابت شده‌است که استفاده از برخی پلاستیک های با منشأ نفتی در کوتاه مدت سبب بیماری‌هایی نظیر سرطان شده و در بلند مدت موجب تغییرات ژنتیکی انسان خواهد شد.
عبدالهی مقدم به پیشینه پژوهش در خصوص استفاده از بیوپليمرهاي طبیعی اشاره و بیان کرد: پژوهش در این زمینه از زمان بحران نفت و دهه 1970 میلادی آغازشد که بر اساس آن ساخت بیوکامپوزیتها برای مصارف گوناگون با استفاده از تركيباتي همچون انواع نشاسته و مواد لیگنوسلولزی حاصل از زائدات محصولات کشاورزی مورد بررسی قرار گرفتند.
وی ادامه داد: این پژوهش ها از سالها قبل در ایران نیز آغاز شده و در سال 1384 اولین واحد تولید ظروف یکبار مصرف گیاهی راه اندازی شد. در فرمولاسیون پلیمرهای مورد استفاده در ساخت این ظروف، معمولا همچنان از مقادیر نسبتا زیاد پلیمرهای غیر زیست تخریبپذیر با منشاء نفتی استفاده می شود، اما در فرمولاسیون مورد استفاده در این طرح پژوهشی تمامی پلیمر های مورد استفاده زیست تخریب پذیرند.
وی با اشاره به استقبال عمومی برای استفاده از محصولات دوستدار محیط زیست گفت: از آنجا که کلیه محصولات تولیدی این طرح صد درصد زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست شدن هستند، بنابراین آینده خوبی برای تولید انبوه و صادرات این محصول پیش بینی میشود.
